2 Tetor, 1416: Një Ditë e Qetë në Mes të Stuhive që Vijnë

Era e ftohtë e mëngjesit përplaste dritaren e dhomës sime, duke më zgjuar nga gjumi i thellë. Diell i zbehtë depërtonte nga dritarja e vogël, duke pikturuar muret prej guri me hije të zgjatura. Një ditë tjetër e jetës sime fillonte, një ditë që, në sipërfaqe, dukej e qetë, e pa ngjarje, por nën sipërfaqe, ndjeja rrjedhën e ngjarjeve të mëdha, si një lumë i fshehur nën akullin e dimrit.

Kam 16 vjeç. Nuk e di ende se çfarë mban e ardhmja për mua, por ndiej peshën e pritshmërive të trashëguara. Jam Gjergj Kastrioti, i biri i Gjon Kastriotit, dhe familja ime ka luajtur një rol të rëndësishëm në këtë pjesë të botës së trazuar. Fëmijëria ime ka qenë e mbushur me aventura, mësime ushtarake, dhe diplomaci të ashpër, gjithçka e përzier me luftërat e vazhdueshme të kësaj toke.

Sot, megjithatë, ishte një ditë e qetë. Pas mësimit të mëngjesit me mësuesin tim, një prift i ditur dhe i urtë, kalova kohën duke studiuar gjuhët e huaja. E di rëndësinë e tyre; për të komunikuar me fqinjët tanë osmanë, por edhe për të kuptuar botën përtej kufijve të Shqipërisë. Arabishtja, italishtja, greqishtja – secila prej tyre është një dritare për të kuptuar ndryshimet kulturore dhe politike të kohës.

Më vonë, shkova në stinën e trajnimit ushtarak. Njëri nga vëllezërit e mi, më i madhi, tashmë njihet për guximin e tij në beteja. Unë po përpiqem ta ndjek shembullin e tij, por ndjej se duhet të gjej rrugën time, një rrugë që do të më dallojnë nga të tjerët. Kjo nuk do të jetë e lehtë. Osmanët rriten në fuqi, duke shtrirë pushtetin e tyre si një zjarr i egër nëpër Ballkan. Ata janë të fortë, të organizuar, dhe të pamëshirshëm. Por edhe ne kemi forcat tona, kemi malet tona, dhe kemi shpirtin e pavarur të një kombi që nuk do të dorëzohet lehtë.

Pasdite, babai im më thirri në zyrën e tij. Ai ishte i zënë me një takim me disa përfaqësues të familjeve të tjera fisnike. Bisedat e tyre ishin të ulëta, por unë kuptova se bëhej fjalë për një çështje shumë të rëndësishme: aleancat dhe strategjia kundër osmanëve. Në këtë kohë, koalicione të përkohshme dhe tradhti të paparashikueshme janë pjesë e përditshmërisë politike. Është një lojë e rrezikshme, ku një gabim mund të kushtojë shumë.

Bëhej fjalë për një takim me përfaqësues të familjes së Topiave, një aleat i vjetër dhe i besueshëm. Mirëpo, rëndësia e këtij takimi nuk qëndronte vetëm në forcimin e lidhjeve ekzistuese. Babai im, si gjithmonë, shikonte më gjatë, duke planifikuar strategji afatgjata për të mbrojtur të ardhmen e familjes dhe të popullit tonë. Ai mendonte për shkakun shqiptar, për atë që ne përfaqësojmë në këtë botë të trazuar.

Pas takimit, babai im më mori për një shëtitje të gjatë nëpër kodrat përreth Krujës. Ai më foli për historinë e kombit tonë, për trimërinë e paraardhësve tanë, për luftën e vazhdueshme për lirinë. Fjalët e tij më ngritën moralin, por edhe më shtuan ndjenjën e përgjegjësisë së rëndë që bie mbi supet e mia. Ai beson në mua, dhe unë do të bëj çdo gjë për të mos e zhgënjyer.

Kur u ktheva në kështjellë, dielli po perëndonte. Ngjyrat e flakës së tij të kuqe dhe të arta pikturuan qiellin mbi Krujë. Pamja ishte e bukur, e qetë. Por, unë e dija se kjo qetësi ishte e përkohshme. Lufta është e afërt. Në mes të kësaj qetësie të dukshme, unë dëgjoja zërin e betejave të ardhshme, zërin e një lufte të gjatë dhe të vështirë për lirinë e Shqipërisë. Dhe unë, Gjergj Kastrioti, do të jem atje për të luftuar. Kjo është detyra ime, fati im. Një detyrë e rëndë, por edhe një privilegj i madh. Kjo betejë për liri, kjo betejë për Shqipërinë, do të jetë gjithçka që do të bëj.